یه عده هستند که خیلی تریپ نقد‌پذیری و اصلاح و اینا میگیرن. بعد میان اصرار هم میکنن که آقا بیا و عیب‌های مارو بگو. کارمون چطور بود؟ خوب بود؟ نظر بده. 

بعد آدم گول(قول ویراسته توسط عرفان) ظاهر این حرفا رو میخوره و میگه که خب حالا که خودش اصرار داره بذار یه کمی دقیق نگاه کنم و تا جای امکان اشکالات کارش رو بهش بگم تا بهبود بده و هم خودش خیری کرده باشه و هم ما تجربه‌ی نقد داشته باشیم.

ولی چشمتون روز بد نبینه. شما هر موردی که بگید این افراد توجیهی براش دست و پا خواهند کرد.

-فلان‌جا اون مشکل هست.

-- اون که مشکل نیس. اونو خودم اونجوری گذاشتم.

- فلان مورد هم اگه اینجوری نباشه بهتره.

-- نه خب. اونجوری بدتر میشه.

 

مثال:

یه بستنی و آبمیوه فروشی بود تو شهرمون، ما یه مدت مشتری این شدیم. بعد این یکی دو بار مثلن نظرمون رو در مورد بستنی و آبمیوه میپرسید. من یه بار گفتم که بستنی خیلی شیرینه. بعد این گفت نه این خوبه. یه یکی دو مورد دیگه هم بود گفتیم. بعد این برای همه‌شون توجیه آورد. من دیگه پشت دستمو داغ کردم . 

از اون به بعد هرچی پرسیده با یه حالت اکراه و سرسری فقط گفتم که آره خوبه. همین!

مثال بعدی:

البته این در مورد خودمون هم صادقه. خیلی وقتا شده از یه نفر پرسیدم که بیا صادقانه ایرادهامو بهم بگو. بعد متاسفانه برگشتم برای هر کدوم یه توجیه منطقی(برای خودم)‌ آوردم. پس اگه جنبه‌ی نقد نداریم بیخیال این قضیه بشیم. اگه هم دیدیم کسی جنبه‌ی نقد نداره با کراهت! یه جواب از سر وا کن بهش بدیم.