انسان توی سختی آفریده شده و باید توی سختی هم زندگی کنه، «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فی کَبَدٍ». 

یکی از این سختی‌ها اصولی زندگی کردنه. یعنی عقیده داشته باشی به یک اصل و بعد تلاش کنی پایبند بمونی. حالا اون اصل هر چیزی می‌خواد باشه. قدیما فکر می‌کردم آدم کاش به جایی برسه که همینجوری بتونه پایبند باشه یعنی چیزی وسوسه‌ش نکنه، ولی الان تقریبا به این نتیجه رسیدم که نمی‌شه! نمیدونم شاید یکی بتونه ولی من همیشه وسوسه میشم. وسوسه میشم غذای ناسالم بخورم! وسوسه می‌شم دروغ بگم و هزار وسوسه‌ی دیگه. اینجوری نیست که وسوسه نشم، فقط باید مقاومت کنم. (قدیما راستش از این حالت خیلی ناراحت می‌شدم، میگفتم همینکه وسوسه میشم نشون میده که عقیده ندارم به اون اصل) به نظرم اگه به این راحتی بود ارزش نداشت! اصلا آدمی به همین مقاومت، به همین خودداری، به همین مبارزه‌س که آدمه. و فقط خدا میتونه کمک کنه.