خب فکر کنم آخرش حکایت من هم مثه حکایت مور ِ تیمور به تاریخ به پیونده!! این هم بار 5ام که رفتم و با دست خالی برگشتم از ماهیگیری!!!!
یعنی هر بار میرم مغازه کالای شکار و کلی وسایل میگیرم و با هزار انگیزه میرم و با دست خالی برمیگردم.
ولی خب باید ممارست نشون بدم . البته الان سرم نمیدونم چرا به شدت درد میکنه . پشت چشمام درد میکنه و جای نیش پشه های کنار آب اذیت میکنه ولی میدونی چیه. الان که میاندوآبم باید به اندازه کافی لذت ببرم که فردا پس فردا که رفتم تهران فکرم اینجا نباشه. هر جایی که هستی ، هر کاری که میکنی ، همه ی فکر و انرژیتو صرف همون کار کن . وقتی باشگاهی توی باشگاه باش. وقتی کنار رودخونه ای ، کنار رودخونه باش و وقتی دانشگاهی تو دانشگاه باش. نمیخوام الکی دنبال ناراحتی و فکر های الکی باشم.
به من چه بقیه چیکار میکنن . سرم به کار خودمه .
هر کس قهرمان زندگی خودش است.
اما امروز با داییم رفتم ماهیگیری . منطقه "پارالار" . درسته خوب ماهی نگرفتیم . ولی کلن با داییم که باشم خیلی حال میکنم . خیلی خوب صحبت میکنن.
"ماهی "طمع" میکنه که "طعمه" رو بگیره و شکار میشه"
"نمیدانیم که شاید ما هم الان به دنبال "طعمه" ای آمده ایم اینجا"
و برای هر موضوعی میتونن یه حکایت جالب تعریف کنن برای آدم . حکایت ماهیگیری که ماهی های بزرگ رو مینداخت تو آب و ماهی های کوچک رو برمیداشت!!!
حکایت قصاب امانت دار و انگشتر و ... .
چقدر خوب دل کندم از همه دلبستگیام. فیسبوک . حتی سمپادیا هم دیگه نمیرم. همین اینترنت هم کمش کردم . زندگی داره واقعی تر میشه . با آدم های واقعی ، احساسات واقعی و لذت های واقعی و ... .
خدایا کمک کن . خدایا همیشه شکرت . ان شاء الله ماهی های خوبی به قلابمون گیر بکنن . توکل بر خدا!
