نوایِ نیِ چوپان

معمولا شبا که با خونه صحبت می‌کنم از اتاق میام بیرون، که صحبت کردنم مزاحم بقیه نباشه، همیشه همینجوری بودم تقریبن، خودم هم راحت‌ترم، بعد یا میرم پشت‌ پنجره‌ی وسط سالن یا میرم حیاط.

امشب رفته بودم حیاط. یعنی راستش همزمان با صحبت کردنم، رفتم بوفه که خوردنی هم بگیرم. برگشتنی رفتم نشستم تو حیاط که بستنی و بیسکویت بخورم( لازمه همینجا اشاره کنم که من در ۱۲ ماه سال فکر نکنم بین بستنی خوردنم بیشتر از یه هفته فاصله بیفته! بستنی رو همیشه باید خورد! زیاد هم باید خورد) خلاصه داشتم معجون و بیسکویت میخوردم که یه بچه گربه اومد. از بیسکویت یه کمی انداختم براش، خورد. منم تو این فاصله می‌خوردم. بازم بیسکویت انداختم. یه کمی خورد. بستنی من تموم شد. یه بیسکویت دیگه هم خریده بودم اونم باز کردم و یه کمی دادم بهش. توی دستم خورد کردم و اومد کمی از دستم هم لیس زد. ولی هر بار دستمو دراز می‌کردم سمتش یک حالت دفاعی به خودش می‌گرفت و دستاش(پاهای جلوش) رو میاورد بالا که انگار دستمو بگیره، حتی نزدیک بود چنگ هم بزنه. 

از این وضعیت چنگ زدن گربه خاطره‌ی خوبی ندارم. اون چهارتا بچه‌ گربه‌ای که بزرگ کرده بودیم تو خوابگاه!!، یه بار داشتم ناهار می‌خوردم یکیش اومد کنار نیمکت.  یه تیکه از گوشت قیمه رو انداختم براش.  ولی فرصت نداد که گوشت از دستم جدا بشه.  پرید که از دستم بگیره و چنگالش رفت تو دستم.  مثل چاقو یه خراش به طول کمتر از یک سانت و عمق ۳ میل تو انگشتم ایجاد شد.  گوشت رو خورد. اونجا بود که فهمیدم یه بچه گربه اگه یه کمی به خودش باور داشته باشه! میتونه در صورت لزوم یه آدم رو هم بکشه!!!

خلاصه این بچه‌ گربه هربار خواست دست منو بگیره سریع کشیدم عقب. ولی بعدش به یاد همون چهارتا بچه گربه دستمو آروم نگه داشتم. دستمو گرفت و با دندوناش گاز گرفت! ولی فهمیدم که این گاز گرفتن یا پنجه زدنش اصلا برای دفاع یا از روی گرسنگی نیست، انگار دنبال بازی بود! منم باهاش بازی کردم. کشتی گرفتم باهاش! هی دستم می‌گرفتم و خیلی سریع و ریز از جاهای مختلف دستم گاز می‌گرفت. بعدش پاشدم بیام اتاق، دیدم رفت یه گوشه کمین کرد مثلا! رفتم اونور حیاط دوید رفت با تور دروازه‌های زمین فوتبال بازی کرد. هی گیر می‌کرد به تور هی می‌اومد بیرون. حتی یه بار تور به چنگش گیر کرد، هر چی رفت عقب تور هم باهاش اومد. یه کمی رفتم جلو دیدم به خاطر من بیشتر رفت عقب و دستش بسته‌س به تور. از پشت رفتم کنارش و از پس گردنش به شیوه‌ای که مادرشون می‌گیردشون گرفتمش و بلندش کردم. وقتی به درستی از پس گردن گربه بگیرید یه جورایی پاهاش از کار میفتن! یعنی جمع میشن زیر شکمش! و بی‌حرکت وایمیسته، (دیدید مادرشون با دندون چه جوری از گردنشون میگیره موقع حمل و نقل؟! البته دقت کنید که باید درست بگیرید نه مثل بعضیا که پوست پس گردن گربه رو می‌گیرن و بنده خدا بیشتر اذیت میشه!). خلاصه نخ تور رو از زیر چنگش در آوردم و ولش کردم. برگشتم اتاق. 

خب اگه تا اینجای پست رو خوندید بریم سراغ ادامه‌ش. آخه چند روز پیش دوستی که جزو اولین(و تنها) خوانندگان وبلاگ بود گفت ثقیل می‌نویسی و البته می‌دونم که منظورش از ثقیل طولانی و حتی «دراز» بود! ولی خب چیکار میشه کرد. 

این بار هم احتمالا با خوندن ابتدای پست میگه که این باز یه پست دراز نوشته در مورد بچه‌ گربه! 

- پارسال این‌ موقع‌ها خونه بودم. داشتم تصمیم می‌گرفتم که ترم رو مرخصی بگیرم.(در حقیقت داشتم تصمیمم رو به بقیه می‌قبولوندم! چون تصمیممو همون روز توی اتوبوس گرفته بودم.) 

- چند وقت پیش گفتم که هیجان زندگیم کم شده. به صورت تجربی بهم ثابت شده که هروقت چیزی رو به این شکل بخوام به صورت ناخودآگاه میرم سراغش. بعد از اون پست هم باز شروع کردم به تکرار بعضی شیطنت‌هام. مثلا ۳-۴ روز پیش رفتم کچل کنم ولی آرایشگاه بسته بود برای همین خودم ریشامو زدم و سیبیلم موند! قیافه‌ی ترسناکی گرفته بودما!! ولی خوش گذشت! 

- به نظرم دیگه کم‌کم کمربندارو ببندیم(سعی کردم اصطلاحی پیدا کنم برای آماده شدن یه چیزی مثل brace yourself) برای فرود. دیگه باید آماده‌ی خداحافظی با ته‌مونده‌های دوست‌های هم‌دوره‌ای دانشکده بشیم. همینقدر الکی پنجمین سال هم تموم میشه و دیگه عملا وقتی نمونده. هر چی بود دیگه تموم شد.

تا یک زمان خوبی که رفتنیا درگیر کارهای اپلای هستن و نمیشه مزاحمشون شد، بعدشم که ما کنکوری‌ها باید درگیر کنکور و درس باشیم. بعدشم امتحانای ترم دوم و شروع تابستون. تابستون هم که دیگه تکلیف همه معلوم شده و فوقش بتونیم چندتا برنامه بذاریم بریم بیرون که اون هم دیگه چون قضیه جدی شده از عمق بحث‌ها کاسته میشه که یه وقت چیزی نگی که کسی به دلش بگیره یا کسی دلش تنگ بشه.  کل برنامه با یک سری حرف متوسط و خنده و خوشی و عکس یادگاری سرهم‌بندی بشه که بعدا با مرور این خاطرات ِساختگی کمی دلتنگ بشن. دیگه نمیشه که نشست بحث عمیق کرد. اون First Impression هست که سعی می‌کنن در اولین برخورد خوب برخورد کنن، این بار هم همه سعی می‌کنن Last Memories خوبی ایجاد کنن. که تلافی کنن این چند سال رو. و اساسا چون خیلی از ماها علاقه‌ی خاصی به نوستالژی(یه معادل خوب فارسی دیده بودم الان یادم نیست چیزی شبیه اندوه‌خواری) داریم (مثل همون پست قبلی من با رضا) برای همین باید از این خاطره‌ها بسازیم که بعدن بتونیم عصرهای جمعه یا یکشنبه! به یادشون بیفتیم و ... . 

- ولی قول می‌دم من یکی از این چیزا ننویسم. سعیم رو می‌کنم. زندگی ادامه داره. مثل هزاران بار قبلی که راه‌هامون جدا شد و هیچ کس نمُرد بازم همه به زندگیشون ادامه میدن. قرار نیست کسی خیلی غمگین بشه یا خیلی شاد. کلا آدما یه سطح رضایت و شادی ثابتی دارن که نمودارش خیلی پایداره و هر اتفاق به ظاهر خوشایند یا ناخوشایندی صرفا یه ضربه وارد میکنه و یه کمی ممکنه اون آدم یه ذره میزان شادیش تغییر بکنه ولی دوباره به حالت پایدارش برمیگرده. این پایداری به این معناست که شیب تغییرات خیلی پایینه و با یه ضربه خیلی تغییر نمیکنه.

- جای چنگ این بچه‌ گربه داره می‌سوزه! ولی ارزششو داشت. بازی با بچه‌ گربه‌هارو دوست دارم! :)

دستفروش سرچهار از فرصت قرمز شدن چراغ استفاده کرد و اومد کنار شیشه‌ی راننده و التماس کرد که یه دستمال کاغذی بخر. اصرار کرد. اصرار کرد. بعد گذاشت رفت. نمی‌دونم شاید اگه یک بار دیگه اصرار می‌کرد راننده یه بسته دستمال ازش می‌خرید یا شاید دلش به حال بچه‌ی کوچکی که در آغوشش بود می‌سوخت، شاید فقط کافی بود یک بار دیگه اصرار کنه! بعدش به این فکر می‌کنم ولی راننده از همون اول تصمیمشو گرفته بود و همون دو بار اصراری هم که کرد بی‌فایده بود. اضافه بود. وقتشو تلف کرد. عزتش جریحه‌دار شد. 

راننده داد می‌زد آزادی دو نفر. آزادی دو نفر. گفتم آقا من وسیله‌ دارم میخوام جلو بشینم. گفت خب وسایلتو بذار صندوق عقب. بشین من دوتا مسافر کم دارم ولی این ماشین عقبی طول میکشه پر بشه. نشستم. داد زد آزادی یه نفر. آزادی یه نفر. آقا و خانومی که قبل از من تو ماشین نشسته بودن درهارو باز کردن و گفتن آقای راننده اگه نمیری ما هم پیاده میشیم. راننده بالاجبار سوار شد. داشت حرکت می‌کرد که اون یکی راننده گفت بیا اینم سوار کن. بازم داشتم فکر می‌کردم اگه وقتی من سوار شدم حرکت می‌کرد اون مسافر آخری رو دیگه نمی‌تونست سوار کنه. یا اگه یه کمی بیشتر اصرار می‌کرد هر سه تا مسافر رو هم از دست می‌داد.

زندگی هم همینه. نمی‌دونی تا کی باید اصرار کنی. شاید این اصرار و سماجت آخری کار خودشو بکنه و حل بشه ماجرا؟ شاید هم اصلا بعد از اون بار اول دیگه باید بیخیال می‌شدی و چوب حراج به غرورت نمی‌زدی؟ شاید باید یه کمی بیشتر صبر می‌کردی! شاید همون لحظه که بیخیالش شدی همه چی درست می‌شد؟

روزهای سختیه.

تا حالا شده از این خواب‌ها ببینید که مثلا دایی‌تون هم توی خوابتون هست و کلی صحبت و حرکت و ... و یه جایی از خواب، یه لحظه دقت می‌کنید به قیافه‌ی دایی‌تون و متوجه می‌شید که عه قیافه کلی فرق داره. مثلا می‌گید عه پسردایی تویی؟ دایی قیافه‌ت چقدر عوض شده! یا عمو شما بودی دو ساعته تو خواب ما؟! بعدش هم دچار شک می‌شید که از اول نکنه اشتباه کرده بودم!

توی بیداری هم حکایت همینه. چند سال با یه نفر دوستی و کلی باهاش بودی و هستی و یه روز که روبروی هم نشستید و داره یه چیزی میگه، یهو صداشو کمتر میشنوی و دقت می‌کنی توی چهره‌ش و میگی:‌ فلانی چقدر عوض شدی؟ قیافه‌ت چرا اینجوری شده؟ بعد هی تلاش می‌کنی که یادت بیاد که فلانی چه شکلی بود قیافه‌ش! یعنی انگار این همه مدت با یه تصور زندگی می‌کردی و نگاه نمی‌کردی.

حالا اونور ماجرا هم هست. یه روز که دوستت میگه دارم میرم پیش محرّم، نمیای؟ پا میشی میری. بعد کلی پیاده‌روی یه جا می‌شینید و زل می‌زنه توی چهره‌ت و میگه قیافه‌ت عوض شده؟ چی شده؟ میگی هیچی نشده بذار بگم. موهامو کوتاه نکردم. یه کمی هم به ریشام رسیدم! همین! اونجاست که مثل اون خواب به خودت میای و میگی همین؟ فقط موهاتو دیگه ۲۴ شهریور کوتاه(کچل) نکردی؟ آهان یه شونه‌ای هم به موهات کشیدی! تویی که یه مدت توییت چسبیده‌ت(pinned) این بود که «دو ساله شونه‌ای به موهام نخورده!»

بعد براش میگی که آره رضا دلم برای خودم تنگ شده. برای خودم که تا چیزی می‌شد می‌رفتم کچل می‌کردم کله‌مو. دیگه فقط به سنت کچلی ۱۴ فروردین بسنده می‌کنم. منی که شلوار پارچه‌ای گشاد با کفش کتونی می‌پوشیدم دیگه حواسم هست که تا اون کفش چرمی‌هارو از خونه نیاوردم اینور، شلوار پارچه‌ای رو هم نپوشم! میدونی الان حتی وقتایی که کاپشن می‌پوشم حواسم هست که پیرهنمو نندازم رو شلوارم!(یادته قدیم؟!) صبح‌ها هم وقتی می‌رم بیرون ۱۰-۲۰ ثانیه جلوی آیینه خودمو نگاه می‌کنم که یه وقت موهام نشکسته باشن. امسال حتی بعد از ۴ سال شونه خریدم برای خودم. هر چند ماهی یه بار هم استفاده نمی‌کنم ازش. راستی رضا حالا که گفتی اینو چقدر دلم برای اون خودم تنگتر شد. چقدر مهم بود برام اینا. چقدر مهم بود برام بی‌اهمیت بودن اینا. از آخرای دبیرستان دیگه عادت کرده بودم که ازم بپرسن سربازی؟

مهمترین چیز برام راحتیم بود. از اردیبهشت تا شهریور دیگه جوراب نمی‌پوشیدم. کفش تابستونی می‌پوشیدم بدون جوراب! پاهام هوا میخوردن ۵ ماه. ولی از پارسال تیرماه دیگه یادم نمیاد بدون جوراب بیرون رفته باشم! :| 

میگه بابا چقدر جدی گرفتی!؟ شبیه صوفی‌ها حرف می‌زنی! میگم بابا باور کن اینا برای من شبیه باور بود. اصلا هر وقت می‌خواستم تغییری توی زندگیم بدم یا تصمیمی رو عملی کنم اولین نشانه‌ش کچل کردن بود! وقتی کچل می‌کردم هر لحظه یادم بود که هدفی دارم. من با اینا خودمو ساخته بودم. من با اینا خودمو تنبیه می‌کردم. با اینا خودمو می‌شکستم. من اینجوری بودم که شعارهای فایت‌کلاب به دلم می‌نشست. که فقط وقتی می‌تونی هر کاری بکنی که دیگه چیزی برای از دست دادن نداشته باشی. اینا برای من نماد بریدن از تعلقات بود. 

چهارشنبه شب بود که با رضا بیرون بودم. امروز هم باز رفتیم. من و رضا رازهای زیادی بین خودمون داریم. رضا هم یکی از معدود چاه‌هاییه که من حرفامو توش می‌زنم و من هیچ وقت همه‌ی حرفامو به یه چاه نزدم. هر چاهی حرف‌های خاص خودشو داره. هر چاهی هم پژواک خاص خودشو داره(آخ آخ خیلی وقت بود از پژواک به این شکل استفاده نکرده بودم!) حرفام با رضا جنسشون فرق داره.

امروز عصر هم پیام داد. پاشدیم رفتیم پیش محرم. املت خوردم. بازم صحبت کردیم. ما حداقل ۷-۸ سال خاطره از دوره‌ی راهنمایی و دبیرستان و حتی ابتدایی داریم. بازم یاد خودم می‌افتم و دلم برای بعضی کارام تنگ می‌شه. البته بعدتر که تو راه تنهایی فکر می‌کنم به این نتیجه می‌رسم که خوب شده بعضی از اون خصلت‌هام رو دیگه ندارم! (یا کمتر دارم) 

نصف خاطراتم برمی‌گشت به لج‌بازی‌هام. به نوعی گستاخی‌هام. به اینکه یادته فلان جا زدم زیر همه‌چی و فلان کار رو کردم؟ It realy took guts!

بعد به الانم نگاه می‌کنم که چقدر محتاط دارم برخورد می‌کنم که چیزی نگم که به کسی بربخوره! که آسه بیام و آسه برم که نشکنه چینی نازک احساس بعضیا.

دیدم چقدر آروم‌تر شدم. چقدر کمتر لج می‌کنم! یه زمانی یکی از موتورهای محرکه‌ی اصلیم همین لج و لجبازی بود! یه بار به اون یکی رضا گفتم بیا هر عیب و ایراد از من می‌دونی بنویس بده بهم^۱. اونم یه حدیث نوشته بود که لج‌بازی بده! راست می‌گفت. کینه می‌گرفتم در حد شتر. یعنی اگه با کسی لج می‌کردم عمرا کوتاه می‌اومدم! با کلی آدم قهر بودم به خاطر این قضیه. یعنی اگه الان اون لج‌بازی قدیم رو داشتم باید با نصف دانشکده حرف نمی‌زدم یا هیچ‌وقت برنمی‌گشتم سراغ بعضی دوستی‌هام! یا حتی دیگه جواب خیلی‌هارو نمی‌دادم.

گاهی شیطنت می‌کردم. ولی دیگه خیلی وقته زندگیم هیجان خاصی نداره.در یک کلمه بگم «محافظه‌کارتر» شدم. دیگه آدم کمتر ریسک می‌کنه خریت کنه! کمتر ریسک میکنه چیزی که توی دلش هست رو به زبون بیاره. دلم برای اون علی تنگ شده و اینو وقتایی می‌فهمم که یاد کاراش می‌افتم! آهان این زندگی کم‌ هیجان جدید باعث شده میزان خجالت و شرمندگی پس از کارها هم کمتر بشه به نسبت! نمی‌دونم خوبه یا نه! 

می‌بینی چقدر عوض شدم؟ آدم بعضی وقتا حتی دلش برای شرارت‌هاش هم تنگ میشه! شاید بعضی از این شرارت‌ها خوب بودن! شاید باید برای اونا هم باید یه فکری بکنی.

۱-یه بار می‌خواستم بگم اینجا هم از این جلف‌بازیا بکنیم! هر عیب و ایرادی که سراغ دارید بگید! رک و صریح هم بگید. حتی اغراق هم بکنید(کاریکاتور). میتونید ناشناس هم بگید! قول می‌دم که دفاعی نکنم! و البته انتظار بهبود عاجل هم نداشته باشید! :) میتونید ناشناس هم نظر بذارید که راحت‌تر باشید.

۱-پارسال آبان‌ماه بود که رفتم پیش یک آخوند. معمولا می‌رفتم. این بار می‌خواستم در مورد مسائل مالی صحبت کنم. نمی‌دونم چرا یه جایی یادداشت کردم هشت آبان سال خمسی. بعدشم سر کلاس استاد فیضی بحثش شد که به این مساله اهمیت بدیم هرچند که مقدارش کم باشه یا حتی صفر باشه! برای همین امسال هشت آبان نشستم یه کمی حساب کتاب کنم ببینم چی به چیه. رفتم موجودی کارت‌هایی که استفاده نمی‌کنم رو بگیرم که یکیش رو دستگاه ضبط کرد! نمی‌دونم چرا! شاید تاریخ انقضاش گذشته بود! شایدم اونقدر خالی بود که حتی نتونست کارمزد اعلام موجودی رو کم کنه خود کارت رو برداشت!

خلاصه یه کمی جمع و تفریق و یه کمی سرچ در مورد احکام! و یادداشت. تهش هم البته برای حل پاره‌ای از ابهامات زنگ زدم به همون دوست آخوند بزرگوار و بعضی مسائل رو به صورت تلفنی حل کردم!

۲- می‌تونم بگم که پرتردید‌ترین روز‌های زندگیم رو دارم پشت سر می‌ذارم. موقع انتخاب بین ریاضی و تجربی اصلا فکر نکردم. حتی مدرسه هم نرفتم! خودشون نوشته بودن برای ریاضی، با اینکه توی اون کاغذ اولویت‌ها تجربی جلوتر بود. تو انتخاب رشته‌ی دانشگاه هم الکی توی ظاهر گفتم که می‌خوام تحقیق کنم بین برق و کامپیوتر و حتی علوم‌کامپیوتر ولی در باطن می‌خواستم برم نرم‌افزار و همونو زدم. ولی الان دیگه توی باطن هم نمی‌دونم چی می‌خوام. یعنی راستش دیگه نمی‌دونم باطن چیه؟ همین احساسی که میگه برو کامپیوتر؟ اینکه تا دیروز می‌گفت برو MBA. قبل از اون هم می‌گفت برو روانشناسی و ... . چرا بهش اعتماد کنم؟ 

تردید به اندازه‌ای هست که به سراغ نوشتن Pros. &Cons. هم رفتم. مشاور حتی یه روش بهتر هم پیشنهاد داد که به ملاک‌ها وزن هم میدادم و تهش ملاک عددی قابل مقایسه داشتم ولی بازم چیزی حل نشد. 

عجیب‌تر افرادی هستند که میگن ببین علاقه‌ت چیه؟ علاقه؟ شوخی می‌کنی؟ من که قبلا هم گفتم به همه‌چی علاقه دارم و در نتیجه به هیچی علاقه ندارم! یه طرف علوم منطقی و ریاضی‌وار هستند و یه طرف علوم انسانی. که واقعن نمی‌دونم به کدومش علاقه دارم. یه طرف نگاه جزئی‌نگر و یک طرف نگاه کلی‌نگر. هیچ‌وقت نمی‌تونم اینایی که میگن به فلان چیز یا فلان رشته علاقه داریم رو درک کنم؟ یعنی چی که مثلا به یادگیری‌ماشین علاقه داری؟ یا به امنیت شبکه؟ یعنی چی؟ 

کلا این قسمت‌های زندگی به نظرم مسخره میاد. وقتی سر یک دوراهی یا چندراهی وایسادی و باید یکی رو انتخاب کنی و این یک انتخاب ساده نیست که یکی از راه‌ها از بقیه بهتر باشه و بشه با عقل و منطق و دلیل یکی رو انتخاب کرد. به قول این تدتاک یه جورایی این راه‌ها مثل اعداد حقیقی نیست که بین هر دوراهی یکی از سه رابطه‌ی >=< برقرار باشه. تو این تدتاک ادعا میکنه که این اتفاق خوب هم هست و همینه که باعث میشه ما آدم‌ها با هم دیگه فرق بکنیم. باعث میشه برای خودمون دلیل بسازیم و با اون دلیل یکی از این راه‌ها رو انتخاب کنیم. دلیلش هم برای همه یکی نیست وگرنه اینجوری بنده‌ی اون دلایل میشدیم! یکی دیگه از این مسخرگی‌ها اینه که وقتی سر یکی از این چندراهی‌ها یک راهی رو انتخاب کردید دیگه همه‌چی تموم شد! دیگه نمی‌تونید برگردید به اون چند‌راهی! ولی میتونید خودتونو برسونید به اون راه ولی به هیچ‌وجه نمی‌تونید بفهمید که اگه انتخابتون رو عوض می‌کردید چی می‌شد! یکبار قراره زندگی کنید و نمی‌تونید این زندگی رو با حالت ایده‌آلش مقایسه کنید! با کدوم حالت ایده‌آل؟! :)

کلا یه جورایی انگار این اختیاری که به صورت جبری بهمون داده شده بعضی جاها کارمون رو سخت میکنه! ولی به نظرم راه‌حلش اینه که خیلی سخت نگیریم و نگاهمون رو نسبت به شکست و پیروزی عوض کنیم. 

حالا در بین همین تدتاک‌ها که امروز افتاده بودم شخم می‌زدم چندتایی ایده‌های جالبی دادن بهم. 

خب اگه کتاب «شازده کوچولو» رو خونده باشید احتمالن این کار چوبی براتون آشنا به نظر برسه.

البته وقتی این نقاشی رو توی کتاب دیدم یاد اولین نقاشی‌های دوران کودکی خودم افتادم و واکنش بقیه و سانسور و ... :)

البته حالت سه بعدی این کار خیلی خوب از آب در نیومد و شاید بهتر بود به صورت معرق درستش می‌کردم یا اینکه یه کمی کار رو بزرگتر می‌گرفتم تا بشه یه کمی جزئیات بیشتری بهش اضافه کرد. 

سلام

فعلا این پست سید محسن شجاعی را بخوانید. چند روز پیش خوندم و توی این چند روز برای چند نفر دیگه هم فرستادمش.

به آن امید ...